به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی با عنوان «جمعیت زندان‌های ایالات متحده با افزایش پاندمی ثابت باقی ماند» به وضعیت زندان های ایالت پرداخته و می نویسد: تعداد زندانیان زندان‌های فدرال و ایالتی در ۴۴ ایالت در سه ماه نخست سال کاهش ۱.۶ درصدی داشته است، حتی با وجود آنکه زندان‌ها به محل ناآرامی برای ویروس کرونا تبدیل شدند. در ادامه می خوانیم:

جمعیت زندن‌های ایالات متحده در ماه‌های آغازین سال ثابت باقی ماند، و از ژانویه تا مارس تنها ۱.۶ درصد کاهش یافت با وجود اینکه، بنا به گزارش منتشر شده در روز پنج‌شنبه، زندان‌ها تبدیل به ماشین تکثیر شیوع کووید-۱۹ شده‌اند. بنا به تحقیق صورت گرفته جمعیت زندان‌ها در پنج ایالت – آیداهو، آیووا، کارولینای جنوبی، ویرجینیای غربی و وایومینگ – در ۳۱ مارس به‌نسبت پایان سال ۲۰۱۹ بیشتر نیز بود.

بنا به این گزارش، بیش‌ترین کاهش در ورمونت ثبت شده است، جایی که جمعیت زندان از ۱ ژانویه تا ۳۱ مارس کاهش ۱۱.۶ درصدی داشته است، پس از آن داکوتای شمال و ارگان قرار دارند که تعداد زندانیان به‌ترتیب ۹.۸ درصد و ۸.۳ درصد کاهش داشته است. کم‌ترین کاهش در جنوب داکوتا رخ داده است که جمعیت زندانیان آن‌ها ۰.۳ درصد کاهش یافته و در ماساچوست و اوهایو که کاهش جمعیت آنقدر کم بوده که نمی‌توان در قالب درصد آن را ثبت کرد.

اداره فدرالی زندان‌ها ۳۰۰ نفر را در سه ماه نخست سال ۲۰۲۰ آزاد کرد و جمعیتش کاهش ۰.۲ درصدی داشت. این گزارش تا آخر ماه مارس را مورد بررسی قرار داده و تنها داده‌های محدودی درخصوص آوریل در اختیار دارد، ماهی که موج موارد کووید-۱۹ در سرتاسر کشور در بسیاری از زندان‌ها هم‌چون اماکن دیگر به راه افتاد.

جیکوب کینگ-براون، دستیار ارشد پژوهش در مؤسسه ورا و نویسنده مسئول گزارش در روز پنج‌شنبه گفت «تنها پس از آنکه کاملاً مشخص شد که زندان‌ها محلی ناآرام برای ویروس کروناست ایالت‌ها دست به اقدام زدند... آن‌ها به توصیه مسئولان سلامت عمومی بی‌توجهی کردند و به‌طور واضح می‌بایست برای رفع خسارات در دوران بحران کاری انجام دهند.»

تحقیق مؤسسه ویرا تنها زندان‌های ایالتی و فدرال را در نظر گرفته است. این تحقیق داده‌های بازداشتگاه‌های محلی که تعداد زیادی از افراد را حین پاندمی آزاد کرده‌اند را در گزارش خود نیاورده است. تفاوت میان جمعیت زندانیان و بازداشتگاه‌ها می‌تواند توضیحی برای اختلاف آمار باشد. افرادی که زمانی را در زندان سپری می‌کنند عموماً مرتکب جرایمی جدی شده‌اند، در حالی که بازداشتگاه‌ها محل افرادی است که دست به ارتکاب جرایم خفیف‌تر زده‌اند یا آن‌هایی که در انتظار محاکمه هستند و از عهده تهیه وثیقه برنمی‌آیند یا امکان ارائه وثیقه ندارند. در این گزارش آمده  است که سیستم زندان و بازداشتگاه ورمونت یکپارچه است و این ممکن است در نرخ تند کاهش‌اش اثرگذار بوده باشد.

کوین رینگ، رییس FAMM، یک گروه غیرانتفاعی که مخالف احکام قضایی کوتاه مدت و اجباری است، می‌گوید که ناتوانی در رعایت فاصله اجتماعی و کمبود محصولات بهداشتی این خطر را به‌وجود می‌آورد که موج دوم ویروس کرونا زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها را به‌شدت متأثر کند. آقای رینگ می‌گوید‌«برخی از زندان‌ها خوش‌شانس بوده‌اند و صابون یا ضدعفونی‌کننده به دست آن‌ها رسیده است ... در دیگر فضاها مجریان دولت اقدامات فوق‌العاده‌ای را انجام داده‌اند»، مانند صدور دستور تعطیلی مشاغل غیرضروری.

آقای رینگ می‌گوید بدون اینکه زندان‌ها را نیز بخشی از راه‌حل بدانیم غیر ممکن است که بتوانیم ویروس کرونا را حذف کنیم. او می‌گوید یک زندانبان که سر کار مبتلا شده است می‌تواند در کل اجتماع زندانیان این ویروس را منتشر کند.آقای رینگ می‌گوید «سلامت زندان سلامت عمومی است.»

کشته شدن زندنیان به مراتب بهتر است!

اما جان پفاف، استاد مدرسه قانون فوردهام می‌گوید که ترس از اینکه زندانیان ممکن است پس از آزادسازی مرتکب جنایت شوند مقاومتی را در برابر آزاد کردن آن‌ها ایجاد کرده است.

آقای پفاف می‌گوید «دولتمردان همگی می‌ترسند که این اتفاق بیفتد. برای اکثر دولتمردان ۲۰ کشته براثر ویروس کرونا در زندان بهتر از این است که یک زندانی در دوران مرخصی مرتکب جنایت شود.»

داگلاس برمن، استاد قانون در دانشگاه ایالت اوهایو می‌گوید که در طول پاندمی بازداشتگاه‌ها راحت‌تر زندانیان خود را آزاد می‌کردند چراکه نرخ تغییر رفتار در آن‌ها بالاتر است یعنی افرادی که پس از متهم شدن با سرپیچی‌های کم‌تری به جامعه بازمی‌گشتند. آقای برمن می‌گوید: «به‌خاطر کووید تعداد افراد کم‌تری به بازداشتگاه‌ها فرستاده می‌شوند و گشودگی بیشتری برای خروج افراد از آن‌جا وجود دارد... از لحاظ اجتماعی و سیاسی آسان‌تر است.»

دکتر کانگ-براون از مؤسسه ورا می‌گوید که جنبش‌های کمی که برای [دفاع] از جمعیت زندانیان رخ داد نشان از میل کشور به حبس تعداد انبوه دارد و می‌بایست نگرانی بیشتری برای سلامتی زندانیان، زندانبانان و اجتماعاتی که زندانیان در آن فعالیت می‌کنند ابراز کرد.

«هیچ ایالتی تعهد چندانی برای نگرانی و مراقبت از دیگران نشان نداده است، تعهدی که در این لحظه مورد نیاز است... ما می‌بایست خیلی بیشتر از این‌ کار می‌کردیم. این وضعیت یک وضعیت اضطراری سلامت عمومی است. ما می‌بایست جان‌ افراد را نجات دهیم.»