گرسنگی به سلاح انتخابی اسرای فلسطینی گرفتار در زندان‌های رژیم صهیونیستی برای احقاق حق مبدل شده است.
به گزارش مرکز پایش ستاد حقوق بشر، اسرای فلسطینی در مواجهه با نقض‌های متعدد حقوق بشری خود در زندان‌های رژیم صهیونیستی چاره ای جز اعتصاب غذای فردی و جمعی ندارند.
بر اساس گزارش «نیو عرب»، رژیم صهیونیستی از سال ۲۰۰۰ تاکنون ۱۲ هزار کودک فلسطینی را اسیر کرده است. در حال حاضر ۴ هزار و ۵۰۰ فلسطینی در زندان‌های رژیم صهیونیستی محبوس هستند و از این تعداد بیش از ۵۰۰ نفر در بازداشت اداری هستند؛ حبس بدون محاکمه یا حتی تفهیم اتهام.
شرایط بازداشت برای همه اسرای فلسطینی صرف نظر از سن یا جرم ادعایی، به طور گسترده ظالمانه و غیرانسانی توصیف و شناخته می‌شود؛ گزارش‌هایی مبنی بر شکنجه (شامل حبس انفرادی طولانی مدت، غل و زنجیر طولانی مدت، ارعاب و تهدید و محرومیت از خواب)، تفتیش، سلول‌های شلوغ، عدم دسترسی به وکیل یا اعضای خانواده و برای بسیاری حتی عدم اطلاع از دلیل بازداشتشان، وجود دارد.
بسیاری از این گزارش‌ها از سوی سازمان‌های فلسطینی یا بین‌المللی، مانند «آدامیر» (انجمن حمایت از اسرای فلسطینی)، عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر منتشر شده اند و توسط منابع و گروه‌های متعدد صهیونیستی، از جمله دفتر دفاع عمومی خود رژیم صهیونیستی تایید شده اند.
اسرای فلسطینی گرفتار در زندان‌های رژیم صهیونیستی در مواجهه با اشغالگری وحشیانه و حبس ناعادلانه که حق زندگی طبیعی را از آنان سلب می‌کند، دست به اعتصاب غذای فردی یا جمعی می‌زنند.
این اقدام با هدف احقاق حق از رژیم صهیونیستی انجام می‌شود.این شرایط سبب می‌شود که شمار قابل توجهی از اسرای فلسطینی به بیماری‌های روانی و افسردگی شدید مواجه شوند.در میانه سرکوبگری و ایجاد خفقان توسط رژیم صهیونیستی، درخواست‌های سازمان‌های حقوق بشری و ابراز نگرانی‌های ادعایی گاه و بیگاه سیاستمداران آمریکایی و اروپایی هیچ فایده ای نداشته و اسرای فلسطینی هیچ دسترسی به سیستم و نظام عدالت ندارند.
اگرچه بر اساس اصول اساسی مجمع عمومی سازمان ملل برای رفتار با زندانیان، «با همه زندانیان به دلیل حیثیت و ارزش ذاتی آن‌ها به عنوان انسان با احترام رفتار خواهد شد»، فلسطینیان ساکن کرانه باختری و غزه که تحت اشغالگری رژیم صهیونیستی زندگی می‌کنند، مشمول این قاعده نمی‌شوند.
این دسته از فلسطینیان نمی‌توانند در رای گیری‌ها یا تغییر مشی‌های رژیم صهیونیستی نقش داشته باشند؛ آن‌ها و حتی کودکانشان مشمول دادگاه‌های نظامی رژیم صهیونیستی می‌شوند و این پرونده‌ها تقریبا همیشه به محکومیت ختم می‌شوند؛ درخواست ملاقات خانواده‌ها برای دیدار عزیزانشان عمدتا رد می‌شود؛ …
در واقع، زندانی کردن فلسطینیانی که شهروند رژیم صهیونیستی نیستند، نوعی انتقال جمعیت است که نقض آشکار ماده ۴۹ کنوانسیون ۴ ژنو محسوب می‌شود.باید گفت که این یک سیستم کاملا صهیونیستی و غیرقانونی است که فلسطینیان هیچ کنترلی بر آن ندارند.
با وجود این، یک منطقه وجود دارد که این زندانیان می‌توانند کنترل خود را حفظ کنند؛ بدنشان و بنابراین، برای چندین دهه، اسرای فلسطینی در اعتراض به رفتار غیرانسانی که با آن‌ها می‌شود، برای جلب توجه گسترده به وضعیت اسفناک خود و به دست آوردن امتیازاتی مانند ملاقات با افراد خانواده، دست به اعتصاب غذای فردی یا جمعی به عنوان نوعی مقاومت غیرخشونت آمیز، می‌زنند.چنین اقدامی یعنی آسیب رساندن به خود برای احقاق حق، آخرین تلاش اسرای فلسطینی در اوج ناامیدی است.
البته اعتصاب غذا فقط به فلسطینی‌ها محدود نمی‌شود و در طول تاریخ توسط بسیاری از گروه‌های به حاشیه رانده شده به کار گرفته شده است، اما سوءرفتار مداوم با اسرای فلسطینی‌ها علی‌رغم چندین دهه مستندسازی نقض حقوق بشری آن‌ها، این اقدام را به بخشی جدایی ناپذیر از مقاومت فلسطین تبدیل کرده است.
تاریخ نشان داده که اعتصاب غذا تنها ابزار مفید در دسترس اسرای فلسطینی است؛ آن‌ها اگرچه در مواردی موفق می‌شوند اما تا پایان عمر از پیامدهای اعتصاب غذا رنج می‌برند.
به عنوان مثال، اخیرا «خلیل العواوده»، اسیر فلسطینی که بدون اتهام در زندان‌های رژیم صهیونیستی نگهداری می‌شد، در اعتراض به بازداشت اداری خود اعتصاب غذای حدود شش ماهه ای انجام داد که به شکل چشمگیری به سلامتیش آسیب رسانده و وی را به آستانه مرگ رساند؛ اما در نهایت سبب آزادی اش شد.
با وجود این که به زور غذا دادن به زندانیان نوعی شکنجه محسوب می‌شود، اما قانون رژیم صهیونیستی مصوب سال ۲۰۱۵ به قاضی اجازه می‌دهد در برخی موارد دستور به زور غذا دادن به زندانیان را صادر کند؛ این قانون توسط چندین مقام نظامی و سیاسی صهیونیستی و حتی دانشمندان و افراد مدعی تخصص در بهداشت و اخلاق در رژیم صهیونیستی تایید شد.
به گفته یکی از اعضای شاخه صهیونیستی پزشکان برای حقوق بشر، «آن‌ها به رفاه زندانیان اهمیتی نمی‌دهند؛ آن‌ها فقط می‌خواهند که او یک نماد یا شهید نشود.»
وضعیت اسفبار اسیران فلسطینی که در زندان‌های رژیم صهیونیستی رنج می‌برند، تنها بخشی از انقیاد و خشونتی است که فلسطینیان از سوی اشغالگران تجربه می‌کنند؛ در حالی که اعتصاب غذا ممکن است یک زندانی خاص را در صدر اخبار قرار دهد یا حتی منجر به درمان بهتر یا حتی آزادی آن زندانی شود، در نهایت این اعتصاب‌ها نمی‌توانند سیستمی که زندگی آن‌ها را کنترل می‌کند و خودشان کنترلی بر آن ندارند، تغییر دهد.
پاسخگویی در قبال کل ساختار تسلط و کنترل رژیم صهیونیستی بر فلسطینی‌ها که توسط تعداد فزاینده ای از کارشناسان و نهادهای حقوقی و حقوق بشری به عنوان آپارتاید به رسمیت شناخته شده است، نخستین گام ملموس در تحقق عدالت این اسرا، خانواده‌های آن‌ها و همه فلسطینیان است.