به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشربه نقل از روابط عمومی ستاد دیه کشور، از وقتی دوباره مدرسه‌ها باز شده، مادر دو سه هفته یک بار دو بچه‌اش را با خود همراه می‌کند. دخترک کلاس دوم رفته و پسرش کلاس ششم. هفته‌ای یک بار از درس ماندن، عاقبت خوبی ندارد. اما پدر هر روز عصر که از مدرسه برمی‌گردند، تلفنی حالشان را می‌پرسد و باز قول می‌دهد زود به خانه برمی گردد!
فردا شب سومین سالروز تولدی است که دخترک بدون بابا، شمع کیک کوچک تولدش را فوت می‌کند. امسال بیش از سال‌های قبل دلتنگ است. بعضی وقتها پدر دوستانش را دم در مدرسه می‌بیند ولی پدر او تا حالا مدرسه عسل را ندیده است. می‌داند که زندان جای خوبی نیست، مادرش به او و برادرش سپرده که به دوستان‌شان نگویند پدرم زندانی است ولی کنجکاویها آزارشان می‌دهد.
خانواده پدری امیر تقریباً پرجمعیت بود. یک برادر بزرگتر و چهار خواهر کوچکتر از خودش داشت. یکی از خواهرانش معلولیت مادرزادی داشت، یکی دیگر طلاق گرفته و با فرزندش به خانه پدر برگشته بود و برادرش بیماری نارسایی کلیه داشت.
پدر امیر را در محل می‌شناختند. مغازه ای محقر ولی دلی بزرگ داشت. به اسمش قسم می خوردند. هر نیازمندی برای دریافت کمک به در خانه یا مغازه اش می رفت، دست خالی برنمی گشت. کم و زیاد همیشه دستش باز و دلش گشاده بود. وقتی عمرش به پایان رسید و باید می رفت، بچه ها و مخصوصاً دخترهایش را به امیر سپرد. می‌دانست پسر بزرگش آواره بیمارستان‌ها است. امیر با ارث پدری جهیزیه خواهران را تأمین کرد و خود به سراغ خرید و فروش ماشین رفت و طبق قولش به پدرش، مخارج زندگی مادر پیر و خواهر معلولش را هم بر عهده گرفت.
خورشید زندگی امیر و همسرش تابان بود. امیر تمام تلاشش را به کار گرفته بود تا زندگی خوبی برای همسر، دو فرزند کوچک و مادر و خواهرش بسازد. درآمدش کفاف یک زندگی متوسط و آبرومند را می داد. از پدر یاد گرفته بود به نان و لقمه حلال راضی باشد و خدا را شگر بگوید ولی ته دلش زندگی بهتری می‌خواست، مثل خیلی از آدمها !
مدتی بود محمد را می شناخت. همیشه از درآمد و پول یک شبه در ساختمان سازی حرف می زد و می گفت حیف است به خاطر یک سود کم، وقت و سرمایه ات را با خرید و فروش ماشین به هدر می دهی، مغز مرد باید همیشه دنبال دودو تا چهار تا باشد و سرمایه اش را چند برابر کند!
آن قدر زیر گوشش خواند تا علیرغم مخالفت خانواده، همه سرمایه و پس اندازش را جمع کرد و به محمد داد تا به خیال خودش از صبح تا شب دنبال پول ندود. چند ماه اول خوب بود، محمد وانمود می کرد سود هنگفتی در انتظارشان است. فقط وقت می خواست تا واحدهای در دست ساخت را تکمیل و بفروشد، اما زمانی به خود آمد که فروشندگان لوازم ساختمانی یا پیمانکار و کارگر به سراغش آمدند. محمد غیبش زده بود. شاکیان امیر را می‌شناختند چون چک‌ها به نام امیر بود!
محمد فرار کرده بود، چند ماه این در و آن در زدن و بالاخره فهمیدند او در همان شهری که مخفی شده بود، از دنیا رفته است و حالا دست امیر به جایی نمی‌رسید. او با فریب، سرمایه امیر را بالا کشیده بود و بعد از مرگ هم چیزی به نامش نبود تا امیر حقش را بگیرد و به طلبکاران بدهد.
همه فامیل و دوست و آشنا بسیج شدند. مقداری از بدهی امیر که خود قربانی کلاهبرداری شده بود، تأمین گردید و شاکیها رضایت دادند و رفتند ولی بیشترین طلب 130 میلیون تومان بود که باید پرداخت می‌کرد. سه سال پیش بود که امیر را در مقابل چشم همسر و دو فرزند کوچکش با دستان بسته به زندان بردند. عسل عادت کرده بود پدرش را هر بار در زندان ببیند که موهایش بیشتر از هفته قبل سفید شده است. باز هم فردا شب تولدش است. دلش هیچ نمی خواهد حتی عروسک هم نمی خواهد فقط پدرش را می‌خواهد که در کنار کیک تولد، با او عکس بگیرد و روز بعد به دوستانش نشان دهد و بگوید بابای من از مسافرت برگشته است. حالا هر روز می‌تواند صبح مرا به مدرسه برساند یا ظهر به دنبالش بیاید و عسل دست کودکانه‌اش را به دستان مردانه و قوی پدر بسپارد.
پرونده بدهی امیر روی میز کارشناس ستاد دیه استان تهران بررسی می‌شد. تقریباً هفته ای سه بار با شاکی او صحبت می‌کرد تا بخشی از بدهی را ببخشد. شاکی حق داشت این مبلغ را نبخشد. او هم سرمایه اش را از دست داده بود ولی در نهایت قبول کرد تا فقط 60 میلیون تومان بگیرد و رضایت دهد. بخشیدن 70 میلیون بعد از سه سال انتظار و مراحل دادرسی، آسان نیست دل بزرگ طلبکار با شنیدن انتظار عسل کوچولو برای شب تولدش لرزید و یک ماه پیش پای برگه توافق را امضاء کرد.
نیکوکارانی که با نمایندگی ستاد دیه استان تهران همکاری می کنند، تصمیم گرفتند آزادی پدر را به عسل هدیه دهند. 60 میلیون تومان کمک، حتی کمک‌های کمتر از یک میلیون تومان هم به برای کمک به امیر واریز شد تا بالاخره این مبلغ تأمین شد و قرار است امروز عصر امیر آزاد شود. حتی دادگاه هم تلاش کرد تا نامه آزادی زودتر به زندان اوین برسد.
عسل هنوز خبر ندارد. با چهره غمگین، صبح به مدرسه رفته و فکر می‌کند امشب هم پدر به خانه نخواهد آمد. از مادرش هم خواسته برایش کیک نخرد. کیک تولد بدون بابا را نمی خواهد ولی پدر می خواهد غروب که آزاد می‌شود خودش کیک بخرد. مادر و برادر و خواهرهایش هم امشب برای تولد عسل به خانه امیر می‌روند. همه می‌دانند امیر امشب به خانه می‌رود جز دختر کوچولویش عسل ... او امشب قشنگ‌ترین هدیه تولد دنیا را می‌گیرد، بازگشت دوباره پدر به خانه!
نیکوکارانی که تمایل دارند یاری‌گر این مددجوی نیازمند باشند، می‌توانند کمک‌های نقدی خود را به شماره حساب‌های ستاد دیه کشور به‌قرار 74/74 بانک ملت شعبه مستقل مرکزی، 7777 بانک تجارت شعبه مرکزی، 8888 بانک صادرات شعبه مرکزی یا 55555 بانک ملی واریز نموده و برای اختصاص مبلغ پرداختی جهت آزادی این فرد یادشده فیش پرداختی را با تحریر موضوع کمک انجام‌شده به شماره 88916011 دورنگار کنند. روابط عمومی ستاد دیه با تلفن تماس 15 ــ 88916012 پاسخگوی سؤالات شما در این زمینه خواهد بود.