به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر به نقل از روزنامه گاردین،  او 40 سال در آمریکا زندگی کرد. و سپس اولین نفری شد که در اثر ابتلا به کووید 19 در یک زندان‌ مهاجرتی فوت کرد.

به گفته خواهر "کارلوس ارنستو اسکوبار مجیا"، مرگ او در هفته گذشته قابل پیشگیری بود. این در حالیست که صدها نفر در بازداشت سازمان اعمال مهاجرت و گمرک ایالات متحده هستند.

کارلوس ارنستو اسکوبار مجیا چهار دهه در ایالات متحده زندگی کرد. هفته گذشته او اولین نفری شد که در اثر بیماری کووید 19 در یک بازداشتگاه مهاجرتی فوت کرد.

اسکوبار مجیا 57 ساله در نوجوانی و پس از قتل برادرش در دوران جنگ در السالوادور از آن‌جا فرار کرد و به ایالات متحده آمد. او روز چهارشنبه در سان‌ دیه‌گو جان داد. او از چند هفته قبل از مریضی شکایت می‌کرد و سابقه بیماری‌های دیابت،‌ فشارخون بالا، مشکلات قلبی داشت و یک پایش قطع شده بود و همین او را در معرض این خطر قرار می‌داد که قربانی ویروس کووید 19 در بازداشتگاه اوتی مسا[1] بشود.

رزا اسکوبار،‌خواهر این زندانی در گفتگو با گاردین گفت: «او ضعیف بود و باید آزاد می‌شد. آن‌ها قبول نمی‌کردند که او را به دکتر ببرند. او عاجزانه درخواست توجه پزشکی داشت. او خیلی ترسیده بود.»

مرگ اسکوبار مجیا در شرایطی رخ می‌دهد که صدها نفر از زندانیان در بازداشت‌گاه‌های سازمان «اعمال مهاجرت و گمرک» ایالات متحده مبتلا به کووید 19 شده‌اند.

به گفته مدافعان [حقوق زندانیان]، تاریخچه طولانی شرایط غیر استاندارد، جمعیت بیش از حد،  و رفتارهای غیر بهداشتی در بعضی از این مراکز،‌ به علاوه رد درخواست آزادی زندانیان توسط دولت در شرایطی که خطر کووید 19 در حال افزایش بود، همه با هم باعث پیشرفت و گسترش سریع این بحران شد.

رزا چند روز بعد از مرگ برادرش در یک مکالمه تلفنی که به اسپانیایی صورت می‌گرفت گفت: «در این مراکز اهمیتی به جان افراد و حقایق زندگی آن‌ها نمیدهند... این‌ها همان موسسات خصوصی هستند که از مهاجران پول در می‌آورند»

در سایه تهدید به اخراج

اسکوبار مجیا جوانترین فرزند در میان 5 فرزند خانواده بود که به همراه مادرشان بعد از قتل یکی از برادرانش در جنگ داخلی  در سال 1980 از السالوادور گریخت. او با رزا و مادرش در لس‌انجلس زندگی می‌کرد تا اینکه مادرش در سال 2014 مرد. هرچند که خواهران او در نهایت توانستند شهروند آمریکا بشوند اما او در دهه سوم زندگی خود تلاش کرد اما نتوانست گرین کارت بگیرد.

جوآن دل وال، یک وکیل مهاجرتی در لس آنجلس که سال‌ها وکالت اسکوبار مجیا را بر عهده داشت و به این خانواده نزدیک شده بود می‌گوید: «برادر او در میانه جنگ به قتل رسید و او نمی‌دانست چطور با این مسئله کنار بیاید.» به گفته خانم دل وال،‌ اسکوبار مجیا معتاد بود و در سالهای بعد از مهاجرت به آمریکا چندین محکومیت مرتبط با مواد مخدر داشت،‌ از جمله داشتن مواد و یک بار رانندگی در حالت غیر هوشیارانه.

هرچند که از این تخلفات سال‌های می‌گذشت اما این سابقه کیفری در دادگاه‌های مهاجرتی آمریکا همواره برای او مشکل ایجاد می‌کرد. او در این دادگاه‌ها بارها تهدید به اخراج از کشور شده بود.

در طول حدودا هشت سالی که دل وال وکالت او را بر عهده داشت، او هیچ وقت در دادگاه غیبت نداشت. دل وال می‌گوید: «او بسیار مسئولیت‌‍پذیر بود. اگر دادگاه ساعت 8 صبح شروع می‌شد، ‌او از ساعت 6 آن‌جا بود.»

به گفته دل وال، اسکوبار مجیا در طول سال‌ها در مشاغل مختلفی کار کرده بود،‌ از جمله در ساختمان‌سازی و نظافت؛ اما نهایتا در اثر اتفاقی که در محل کارش رخ داد و بخاطر مشکلات مرتبط با دیابتش مجبور شد پایش را قطع کند. خواهرش می‌گوید که بعد از این اتفاق او همچنان تلاش می‌کرد که در خانه کمک کند و کار پیدا کند، هرچند که دیگر نمی‌توانست رانندگی کند.

در دهم ژانویه امسال،‌ او سوار ماشین یکی از دوستانش بود که پلیس مرزی ایالات متحده آن‌ها را خارج از سان ‌دیه‌گو متوقف کرد. به گفته سازمان اعمال مهاجرت و گمرک، او «بخاطر عدم اعلام نتیجه اقدامات خروج از کشور» به بازداشتگاه اوتی مسا برده شد.

رزا با در مورد دستگیری او گفت: «قلبم شکست. او خیلی ترسیده بود که باید باز هم به دادگاه مهاجرتی برود درحالیکه هیچ جرمی مرتکب نشده است. او می‌ترسید که در السالوادور به قتل برسد. او آن‌جا هیچ خانواده‌ای نداشت.»

او ممکن بود هنوز هم زنده باشد

مشکلات اسکوبار مجیا در اوتی مسا به سرعت وخیم‌تر شدند. اوتی مسا توسط شرکت CoreCivic که یک شرکت خصوصی زندان است اداره می‌شود. او به خواهرش گفته بود که برای دیابتش مراقبت مناسبی دریافت نمی‌کند. و دل وال هم بخاطر حجم بالای کارش نمی‌توانست برای وکالت از او به سان‌ دیه‌ گو سفر کند.

و ناگهان کووید 19 در اوتی مسا تبدیل به یک فاجعه شد

مدت‌های مدیدی است که مدافعان، وکلا،‌ و زندانیان از شدت نادیده‌گرفتن مراقبت‌های پزشکی در این مرکز شکایت می‌کنند.

کاستیلو، یک مهاجر 21 ساله از نیکاراگوئه که نخواست نام کاملش منتشر شود، در آخر ماه می و پس از آن‌که پناهندگی او تایید شد از اوتی مسا آزاد شد. او گفت که هیچ وقت به زندانیان ماسک داده نمی‌شد و نگهبانان نیز از ماسک استفاده نمی کردند. در طول پاندمی سازمان اعمال مهاجرت و گمرک همچنان زندانیان جدید را وارد این مرکز می‌کرد و لذا حفظ فاصله اجتماعی غیر ممکن شده بود. او گفت :«دوستان من که هنوز در آن‌جا هستند به ویروس کرونا مبتلا شده‌اند و می‌ترسند که بمیرند. آن‌ها به دنبال پناهندگی هستند، آن‌ها مجرم نیستند.»

 به گفته برایانا،  ‌یک مهاجر 25 ساله اهل هندوراس که در آوریل آزاد شد،‌ در اوتی مسا شکایت زندانیانی که بروز علائم کووید 19 در خود را گزارش داده‌اند نادیده گرفته می‌شود. «آن‌ها اهمیت نمی‌دهند. مردم در آن‌جا مثل حیوان حبس شده‌اند.»

ضعف سلامتی اسکوبار مجیا را مجبور کرده بود که از ویلچیر استفاده کند

علیرغم شرایط این باداشتگاه و سلامتی شکننده اسکوبار مجیا که او را مجبور به استفاده از ویلچیر کرده بود، یک قاضی مهاجرتی درخواست آزادی او را در 15 آوریل رد کرد گفت که در مورد او «خطر پرواز» [یعنی احتمال خروج از کشور قبل از محاکمه] وجود دارد.

تقریبا در همان زمان، علائم کووید 19 در اسکوبار مجیا شروع به پیدا شدن کرد. و دو روز بعد از آنکه یک قاضی ضمانت [وثیقه] او را رد کرد، او پشت تلفن به خواهرش گفت که استفراغ می‌کند و حالش رو به وخامت است.

رزا گفت که سازمان اعمال مهاجرت و گمرک به او اطلاع نداده بود اما دوستان برادرش در زندان به او زنگ زدند و گفتند «تا زمانی‌که او احساس خفگی پیدا نکند به بیمارستان برده نمی‌شود.» این یک روز بعد از مثبت شدن تست کرونای او بود، یعنی 24 آوریل. رزا گفت :«او همان موقع هم داشت می‌مرد».

تا روز دو شنبه از میان 630 زندانی که در اوتی مسا نگهداری می‌شوند تست کرونای 144 نفر مثبت شده است و این رقم بیشتر از هر مرکز دیگری از سازمان اعمال مهاجرت و گمرک است. ایالات متحده تا کنون بیش از 850 مورد ابتلا به کووید 19 را در میان زندانیان گزارش کرده است،‌ البته به خاطر عدم انجام تست‌گیری گسترده، این ارقام در مورد 30 هزار مهاجری که بخاطر پرونده‌های مدنی در زندان به سر می‌برند ممکن است بیشتر باشد.

آن ریوس، یک وکیل است که برای سازمان حقوق مهاجرتی Al Otro Lado کار می‌کند و وکالت بیش از بیست نفر از زندانیان اوتی مسا را بر عهده دارد. در میان موکلان او افراد مبتلا به کووید 19 نیز هستند. او می‌گوید که سازمان اعمال مهاجرت و گمرک نپذیرفته است که موکلان او را آزاد کند، هرچند که این افراد دچار مشکلات قلبی، دیابت،‌ ایدز، اختلالات تیروئید، هپاتیت سی، ‌و سابقه  سکته مغزی و حمله صرع و دیگر مشکلات حاد پزشکی بوده‌اند.

هرچند که یک قاضی فدرال به سازمان اعمال مهاجرت و گمرک دستور داده است که پرونده افرادی که از نظر پزشکی آسیب‌پذیر هستند را مورد بازبینی قرار دهد، اما وکلا می‌ گویند که این پروسه بسیار کند و ناقص است. پرونده اسکوبار مجیا نیز در لیست بازبینی قرار داشت اما به نقل از  San Diego Union-Tribune ، یک وکیل دولت امریکا اعتراف کرده بود که در چهارم ماه می احتمالا دیگر برای نجات او دیر شده بود و این وکیل به یک قاضی گفته بود که شرایط او وخیم است و باید برای او دعا کنند. وی روز ششم می از دنیا رفت. سازمان اعمال مهاجرت و گمرک در بیانیه‌ای اعلام کرد که علت دقیق مرگ هنوز رسما مشخص نشده و این سازمان «در حال بازنگری کامل این اتفاق در کل سازمان است» و این که این سازمان «به شدت متعهد به سلامت و رفاه افرادی تحت حبس این سازمان است.» سخنگوی این سازمان از اظهار نظر در مورد مراقبت پزشکی از مجینا به دلیل قوانین حریم خصوصصی خودداری کرد . سازمان اعمال مهاجرت و گمرک در 2 آوریل ورود زندانیان جدید به مرکز اوتی مسا را متوقف کرد و از ماه مارس تا کنون 680 زندانی را از آن مرکز آزاد کرده است.

آماندا گیل‌کرایست،‌ سخنگوی شرکت CoreCivic گفت که این کمپانی مسئولیتی در قبال مراقبت پزشکی ندارد و سوالات را به سازمان اعمال مهاجرت و گمرک ارجاع داد. گیل‌کرایست گفت که به زندانیان ماسک داده شده بود و درصورتی که تقاضا می کردند ماسک جدید در اختیار آن‌ها قرار می‌گرفت. او گفت  اماکنی که در آن موارد ابتلا به کووید 19 وجود داشت از دیگران جدا شده و قرنطینه می‌شدند.

رزا پس از مرگ برادرش دیگر هیچ ارتباطی با سازمان اعمال مهاجرت نداشته است. البته به گفته دل وال،‌ یک مرکز کفن و دفن با خانواده او تماس گرفته و گفته‌اند که آن ها باید 1700 دلار هزینه بابت سوزاندن جسد وی بدهند.

رزا گفت: «من نمی‌توانم کاروس را برگردانم اما سازمان اعمال مهاجرت می‌تواند زندگی افراد دیگری را نجات بدهد.»

او گفت که برادرش برای او مثل پسرش بود و او در زمان مرگ مادرش به او قول داده بود که از مجیا مراقبت خواهد کرد. اما اکنون ناراحت است که نتوانسته خواسته مادرش را عملی کند. «درد من بسیار بزرگ است.»

رزا گفت که امیدوار است ایالات متحده زندانیان بیشتری را پس از مرگ برادرش آزاد کند: «من نمی‌توانم کارلوس را برگردانم اما سازمان اعمال مهاجرت می‌تواند زندگی افراد دیگری را نجات بدهد، از جمله زندگی کارکنان خودش را.» 

رزا همچنین گفت که اگر سازمان برادرش را آزاد کرده بود و یا زودتر در این مسئله ورود می‌کرد «او ممکن بود هنوز زنده باشد.»

او اذعان کرد که برادرش همواره مالیات می پرداخت. چند روز بعد از مرگ او،‌ رزا نامه ای که برای او آمده بود را باز کرد : این نامه حامل چک حمایتی دولت ایالات متحده بود.

[1] Otay Mesa

https://www.theguardian.com/us-news/2020/may/12/first-ice-detainee-dies-coronavirus-immigration-carlos-ernesto-escobar-mejia