خروش مردم فرانسه علیه سیاست‌های سارکوزی ظرف هفته‌های اخیر، رعب و وحشت را در دل مقامات الیزه انداخته و پلیس این کشور را در این دیار مدعی دموکراسی، تمدن و آزادی بیان به سرکوب تظاهرات‌کنندگان و نقض آشکار حقوق‌بشر واداشته است.
به گزارش فارس، خروش چشمگیر اقشار مختلف مردم فرانسه علیه سیاست‌های "نیکلا سارکوزی " و زور‌آزمایی خیابانی اتحادیه‌های صنفی مختلف فرانسه با دولت این کشور بر سر اصلاحات نظام بازنشستگی ظرف هفته‌های اخیر، رعب و وحشت را در دل مقامات الیزه انداخته است و مقامات این دیار مدعی تمدن و دموکراسی به جای پرداختن به مشکل مردم و رفع آن، ناگزیر از فرونشادن موج اعتراضات مردمی و از بیم گسستن تارهای سست لانه عنکبوتی الیزه، پلیس را برای سرکوب مخالفان به یاری طلبیده‌اند.
ستون‌های الیزه از حدود سه سال پیش یعنی از زمان روی کارآمدن سارکوزی، روز به روز در حال سست تر شدن است و هم‌اکنون با اوج‌گیری و تداوم تظاهرات و اعتصابات مردمی علیه این رئیس‌جمهور لهستانی‌الاصل بیم آن می‌رود که این تارها از هم گسسته شوند و کاخ آمال و آرزوهای سارکوزی و کابینه او در هم بشکند.
به همین منظور پلیس فرانسه در جریان ناآرامی‌های اخیر، بنا به دستور مقامات الیزه با حضور در جمع تظاهرات‌کنندگان فرانسوی اقدام به انجام رفتارهای خشونت‌آمیز نظیر پرتاب گاز اشک‌آور و ضرب و شتم معترضان و در مواردی بازداشت دانش‌آموزان و دانشجویان کرد تا بدین وسیله مردم را ترسانده و از ادامه اعتراضات منصرف کند اما همانطور که شاهد هستیم این سرکوب‌های مردمی هیچ تأثیری بر فرانسویان خسته از سیاست‌های سارکوزی نداشته و موج خروشان اعتراضات آنها را روز به روز سهمگین‌تر می‌کند.
دولت فرانسه چندی پیش با هدف جبران کاهش کسری بودجه سازمان بازنشستگی و در نهایت کسری بودجه کل کشور تدابیر و اصلاحاتی را اتخاذ و ارائه کرد که کاهش هزینه‌های دولتی، اصلاح نظام بازنشستگی و کاهش هزینه‌های بخش درمان از جمله این تدابیر هستند.
در همین راستا وزارت کار فرانسه اقدام به ارائه طرحی کرد که طی آن سن نیروی کار برای بهره‌مندی از بازنشستگی از 60 سال به 62 سال افزایش یافت و این طرح نهایتا روز جمعه گذشته با 177 رأی موافق در مقابل 153 رأی مخالف در مجلس سنای فرانسه به تصویب رسید و آتش مخالفت مخالفان این طرح را که از چند هفته پیش با برگزاری تظاهرات‌ها و اعتصابات مختلف، سعی در منصرف کردن دولت از تصویب این طرح و متقاعد کردن آن داشتند، داغ و داغ‌تر کرد.
اما آتش مخالفان طرح اصلاح نظام بازنشستگی زمانی شعله‌ور شد که سارکوزی هفته پیش با گذشت چند هفته از اعتراضات مردمی در نهایت بی‌اعتنایی به حوادث اخیر و مشکلات عدیده ناشی از آن برای مردم نظیر بحران سوخت، فلج شدن حمل‌و نقل درون‌شهری و برون‌شهری، تعطیلی مدارس و غیره، در جلسه اخیر شورای وزیران فرانسه با صراحت تمام از تصمیم خود برای پیشروی تا پایان مسیر اصلاحات و اجرای مستبدانه این "اصلاحات جبری و آمرانه " خبر داد؛ اصلاحاتی که به عقیده اغلب احزاب مخالف دولت همچون حزب سوسیالیست فرانسه مبتنی بر جبر و ناعدالتی است و نوعی فساد در روح جمهوریت محسوب می‌شود که البته چنین چیزی در نظام سارکوزی و شیوه‌های سیاست وی امری کاملا معمول و عادی است.
علاوه بر این، سوسیالیست‌ها معتقدند که نظامی که با توسل به زور اقدام به تحمیل اصلاحات به شیوه‌ای ظالمانه و ناعادلانه می‌کند، خواه ناخواه پایدار نخواهد بود و نظام فاسد کنونی فرانسه که مبتنی بر جبر و استبداد و اجرای اصلاحات ظالمانه و ناعادلانه است، دیر یا زود از هم خواهد پاشید.
پس از آن بود که مخالفان سیاست‌ها و اصلاحات سارکوزی عزم خود را جزم کردند که به اعتراضات خود ادامه دهند و در همین راستا تصمیم گرفتند که طی روزهای 28 اکتبر (6 آبان‌ماه) و 6 نوامبر (15 آبان‌ماه) تظاهرات‌های گسترده‌ای را در سراسر فرانسه ترتیب دهند تا به سارکوزی نشان دهند که از خواسته خود کوتاه نمی‌آیند و در مقابل این اقدام مستبدانه دولت مقاومت می‌کنند.
با نگاهی اجمالی به عملکرد سه سال گذشته سارکوزی در‌می‌یابیم که اعتراضات امروز ریشه در رفتارها و عملکردهای دیروز دولت این کشور دارد و تنها به اصلاحات اخیر محدود نمی‌شود؛ رفتارهایی که به موجب آن نگرش مردم فرانسه را نسبت به دولت این کشور دگرگون کرده و نارضایتی مردمی از وی را در رکوردی بی‌سابقه ظرف 30 سال گذشته، به 69 درصد رسانده و مخالفان را برای مخالفت با او در انتخابات 2012 مصمم‌تر از پیش کرده است.
از جمله این ریشه‌ها می‌توان به وعده‌های دروغین دوران تبلیغات انتخاباتی سارکوزی، کاهش قدرت خرید مردم، افزایش بیکاری، بحران‌های اقتصادی، نبود اراده سیاسی و رشد روز‌افزون نژادپرستی و رفتارهای تبعیض‌آمیز در قبال اتباع خارجی به ویژه مسلمان، فسادهای مختلف مالی و رسوایی‌های اخلاقی وی و کابینه‌اش اشاره کرد که موجبات سلب اعتماد مردم و نارضایتی آنها از دولت فرانسه را پدید آورده است اما سارکوزی در نهایت بی‌توجهی به عواقب رویکرد و رفتارهای خود، همچنان به رویه پیشین خود عمل می‌کند و روز به روز موج مخالفان خود را انبوه‌تر می‌کند و به این ترتیب سرنوشت آینده کشورش را با هاله‌ای از ابهام و تردید درمی‌آمیزد.