اعطای جایزه صلح نوبل به ناراضیان سیاسی برخی از کشورها که عمده آنها با غرب مرزبندی های ایدئولژیک دارند و از نظر دستگاه قضایی و حکومتی کشور متبوعشان مجرم به حساب می ایند به درستی این اجازه را به منتقدین داده است تا این جایزه را کاملا سیاسی بدانند.
این بار وقتی نامزدهای دریافت جایزه صلح نوبل معرفی شدند بسیاری از تحلیگران شانس لیو ژیائوبو ناراضی چینی را بیش از همگان دانستند و دلیل آن خیلی روشن بود. این انتخاب قطعا چینی ها را عصبانی می کرد و مخالفان چین را به شدت ذوق زده می کرد.
انتخاب این زندانی چینی که غربی ها او را فعال حقوق بشر می دانند و چینی ها او را به جرم اخلال در امنیت ملی به زندان انداخته اند و هم اکنون در حال گذران دوره محکومیت یازده ساله خود است، دقیقا این تبعات را در پی داشت.
چینی ها بلافاصله این انتخاب را محکوم کرده و حتی تهدید کردند که روابط آینده چین و نروژ متاثر از آن خواهد شد. اما از آن سو همه مخالفان سنتی چین مثل دولتمردان تایوان و یا شخص دالایی لاما به شدت از این انتخاب ابراز خرسندی کردند.
اینکه اعطای جایزه صلح نوبل باید با هدف ارتقاء دوستی در سطح بین المللی و خلع سلاح باشد یا اینکه کمکی باشد برای تقویت گروه های همسو باغرب و مخالف با حکومت های رسمی کشورهای غیرهمسو خود جای بحث زیادی دارد اما این بار نیز انتخاب لیوژیائوبوی 54 ساله به عنوان برنده جایزه صلح نوبل کاملا این فرضیه را تایید کرد که این جایزه قرار است جنجالی باشد و قرار نیست کسانی این جایزه را بگیرند که حقیقتا قدمی برای صلح برداشته اند.
نگاهی به فهرست اسلاف لیوژیائوبو که به افتخار دریافت این جایزه نائل شده اند نیز بیانگر این است که این جایزه بیشتر ازاینکه جایزه صلح باشد جایزه ترویج خشونت و آشوب و نزاع و کشمکش و درگیر کردن کشورهای با ثبات با گروه های اقلیت ناراضی داخلی است.