مباران اتمی شهر هیروشیمای ژاپن به دست آمریکا وارد هفتاد و پنجمین سالگرد خود شده است. این نخستین استفاده از بمب اتمی در طول تاریخ بوده است. سه روز پس بمباران اتمی هیروشیما یعنی در تاریخ ۹ آگوست ۱۹۴۵، آمریکا شهر ناکازاکی ژاپن را هم به همین شیوه ویران کرد.

در بمباران هیروشیما ۱۴۰ هزار نفر در لحظه اصابت بمب اتمی جان خود را از دست دادند و هزاران نفر دیگر بعدها بر اثر جراحات و بیماری‌های حاصل از رادیواکتیو جان خود را از دست دادند. بمب اتمی معروف به «مرد چاق» در ناکازاکی فرود آمد به کشته شدن ۷۵ هزار نفر منجر شد.

بر اساس گزارش «رویترز و تی اند اف»، مطالعات و شواهد نشان می‌دهد که در هیروشیما ۱۰۰ درصد افرادی تا شعاع ۵۰۰ متری، ۹۰ درصد افراد تا شعاع ۱۰۰۰ متری، ۵۰ درصد افراد تا شعاع ۱۵۰۰ متری و ۱۰ درصد افراد تا شعاع ۲۰۰۰ متری محل فرود بمب اتمی آمریکا جان خود را ازدست دادند؛ این آمار تقریبا با آمار ناکازاکی برابری می‌کند.

بدن افرادی که تا شعاع یک کیلومتری این انفجار و در فضای باز وجود داشتند بر اثر فشا موج انفجار و گرمای حاصل از انفجار به طور کانل متلاشی شده بود. بیشتر ساختمان‌ها در این مناطق که مسکونی هم بودند بر اثر موج انفجار به طور کامل تخریب و بسیاری از ساکنان این مناطق بر اثر سوختگی جان خود را از دست دادند.

پوست افرادی که تا شعاع ۱.۵ کیلومتری محل اصابت بمب اتمی حضور داشتند بر اثر تخریب بافت‌های زیرین پوست ناشی از پرتوهتی رادیو اکتیوی از بین رفت؛ این افراد پس از چندماه دچار عوارض پوستی از جمله «گوشت اضافه» شدند.

بر اساس خاطرات ثبت شده افراد حاضر در محل انفجار، سر بسیاری از کودکان بر اثر فشار انفجار از بدنشان جدا شده و تمام بیمارستان‌های منطقه ویران شده بودند.

در هیروشیما بیش از ۹۰ درصد پزشکان و کارمندان کادر درمانی جان خود را از دست دادند؛ همچنین بسیاری از افردی که مجروح شده بودند به دلیل نبود تیم‌های امدادی و پزشکی یک یا دو روز پس از انفجار بر اثر جراحات وارده و خونریزی جان خود را از دست دادند.

نکته حائز اهمیت این است که شهروندان این دو شهر افراد غیر نظامی بودند و زنان و کودکان زیادی بر اثر این حملات جان خود را از دست دادند؛ پس از این بمباران‎ها، بازماندگان برای تامین غذا و نیاز‌های ضروری دچار مشکلات شدید شده بودند. خسارات و تبعات وارد شده به این دو شهر تمامی نداشته و هنوز هم آثار استفاده از بمب اتم را می‌توان در این دو شهر دید؛ این تبعات از سه مرحله تشکیل شده اند.

مرحله نخست سرطان خون بود؛ اولین بیماری بدخیم حاصل از مواد رادیو اکتیو که ظهور آن در این دو شهر از سال ۱۹۴۹ میلادی بود؛ مرحله میانی، که شامل گسترش انواع سرطان می‌شد و مرحله نهایی که سرطان مادام العمر برای کودکانی بود که این بمباران را تجربه کردند و به طور مادام العمر دچار سرطان‌های گوناگون شدند.

همچنین بسیاری از افراد هم دچار بیماری‌های روانی مانند افسردگی و اختلال‌های اضطرابی شدند. بنابراین، پیامد‌های انسانی ناشی از بمباران اتمی متوقف نشده است؛ هنوز هم سالانه افراد زیادی بر اثر بیماری‌های وخیم ناشی از مواد رادیو اکتیوی جان خود را از دست می‌دهند.