به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، وب سایت اکلو سازمان اتحادیه آزادی‌های شهروندی آمریکا در  گزارشی نوشت: ویکیویا و ایدره هر گونه اقدام احتیاطی لازم را انجام دادند. آنها به‌خاطر شیوع کووید – 19، نگران دختر آسمی‌شان بودند، این زوج تمیز کردن، ضدعفونی کردن و فاصله گذاری اجتماعی را با وسواس شدیدی برای کاهش دادن هرگونه تهدید احتمالی انجام می دادند. با این وجود وقتی ایدره در ششم آوریل به جرم دزدی اموال دستگیر و در زندان شهرستان دالاس حبس شد، دیگر راهی برای اینکه همچنان آن نکات را رعایت کنند وجود نداشت. او را در یک اتاق ورودی شلوغ نگه داشتند که در آن نمی توانست بیش از 6 پا از دیگران فاصله بگیرد. ناچار شد در خوابگاهی با 60 نفر دیگر – برای وعده های غذا، خواب، حمام و استراحت- زندگی کند. آقای بیلی می دانست که در دردسر افتاده است.

در هنگام تماس های تلفنی با همسرش ویکیویا، او صدای مردانی را می شنید که در آن اطراف با صدای بلند سرفه می کردند. بدون ماسک و بدون راهی برای دور ماندن از زندانیانی که سرفه می کردند، خانم بیلی به شوهرش گفت وقتی می خوابد، دهانش را با یک تی‌شرت بپوشاند.

اما شوربختانه هیچ یک از اینها کافی نیست. آقای بیلی مریض شد و هر روز حالش بدتر شد. باوجود درخواست های مکرر برای مراقبت پزشکی و اعزام چندباره به بهداری، پرستاران حتی درجه تب او را نیز اندازه نگرفتند. پس از 4 روز کارکنان زندان نهایتاً دهم آوریل تب او را اندازه گرفتند- که 106 درجه فارنهایت بود. سه روز بعد تست کووید 19 او مثبت اعلام شد. تازه روز بعد برای نخستین بار از زمان حبس شدن، به آقای بیلی یک ماسک داده شد.

حتی وقتی معلوم شد آقای بیلی در زندان به کووید – 19 مبتلا شده هم مراقبت های درمانی چندانی دریافت نکرد؛ به طور روزانه تب او اندازه گیری می شد و داروی تیلنول دریافت می کرد. با سخت تر شدن تنفس، ترس آقای بیلی را فرا گرفت. او برای اینکه توجه یک پرستار را به حال خود جلب کند، باید زنگ پنجره سلول را به صدا در می آورد. زندان برای او دیابت او انسولین تهیه نمی کرد و سطح اکسیژن خون او اندازه گیری نمی شد. در نتیجه همسر او (که گرفتار نگه داری از فرزندانش بود، چندان کاری برای حفاظت از شوهرش نمی توانست انجام بدهد.) نگران و افسرده تر شد. او دچار حمله پانیک شد و ناچار شد از اورژانس بخواهد به خانه اش بیاید.

ویکیویا بیلی مسیرهای خیلی زیادی رفت تا سرانجام موفق شد شوهرش را به خانه بازگرداند، جایی که آقای بیلی توانست خود را ایزوله کرده و اقدام به آب درمانی کند و مواد مغذی مناسب تری دریافت کند. از آنجاکه ایدره بیلی تنها به خاطر نداشتن وثیقه کافی حبس شده بود، همسرش یک وکیل گرفت تا کاهش میزان وثیقه را پیگیری کند. اما حتی پس از اینکه کاهش وثیقه اتفاق افتاد نیز خانواده بیلی نه قادر به تأمین آن بود و نه اینکه می توانست ضامنی برای آن پیدا کند. اما خانم بیلی که مصمم به انجام این کار بود، حلقه ازدواج خود را فروخت تا بتواند هزینه وثیقه (پولی که قرار نبود هیچ گاه برگردد) را پرداخت کند.  اکنون دیگر تنها مانع باقی مانده این بود که ثابت شود آقای بیلی سزاوار گرفتن یک پابند الکترونیکی دریافت کند.

پس از همه این تلاش ها، مقامات زندان شهرستان دالاس با آزادی آقای بیلی موافقت نکردند (حتی پس از پرداخت وثیقه). اما علت چه بود؟ زیرا کارکنان خدمات پیش از محاکمه حاضر به دلیل ابتلای او به کووید – 19 حاضر به انجام کارهای او در زندان نبودند.  وقتی همسر او درخواست آزادی شوهرش را به بخش خدمات پیش از محاکمه داد، کارمند اداره به او پاسخ داد: «اگر شوهرش در بیرون از زندان قانون را نقض نکرده بود به زندان دالاس نمی افتاد تا به کووید مبتلا شود.»

سرانجام ادیره بیلی در زمره یکی از 12 شاکی بود که اتحادیه آزادی‌های شهروندی آمریکا برای آنها علیه زندان دالاس به دلیل ناتوانی در حفظ سلامتی و ابتلا به کووید – 19 دادخواست حقوق مدنی فدرال ثبت کرد. با شیوع شتابناک کووید – 19 در زندان های محلی، بسیاری از مقامات که مسئولیت سلامتی و سعادت افراد دیگری را برعهده دارند، دیگر سلامت آنها را ندیدند. بسیاری از افراد، مثل آقای بیلی در این دوره هراسناک و بی سابقه از دادگاه های فدرال خواستار مداخله اضطراری شدند. به علاوه همانطور که داستان آقای بیلی نیز نشان داد، تعداد زیادی از دیگر انسان ها نیز به حال خود رها شدند تا دچار رنج شوند و حتی بمیرند، علی رغم همه تلاش هایی که برای آزادی خود کردند.

زندان ها و محبس ها خطرناک ترین مکان ها در خلال بحران کووید – 19 در آمریکا هستند، به طوری که 8 مورد از 10 حساس ترین نقاط برای شیوع ویروس به حساب می آیند. شیوع گسترده بیماری در زندان ها مثل یکی دستگاه آنکروباتور عمل کرده و منجر به ابتلای افرادی زیاد، بستری شدن بسیاری در بیمارستان و حتی مرگ های قابل پیشگیری نه تنها برای زندانیان و کارمندان زندان شده، بلکه همه جماعاتی که در جوار زندان ها زندگی می کنند نیز در خطرند. با این حال هنوز بسیاری از مسئولان مانند مقامات زندان دالاس موفق به کاهش جمعیت زندانیان و رعایت کردن فاصله گذاری اجتماعی یا حتی خارج کردن افراد آسیب پذیر از این محیط خطرناک نشده اند: آنها بیش از 2 هزار نفر را نیز در بازداشت دارند که بالای 50 سال سن دارند و مشکلات پزشکی اساسی دارند و این موضوعات آنها را در برابر بیماری های جدی و حتی مرگ آسیب پذیر می سازد.

در اواخر آوریل با درخواست اتحادیه آزادی‌های شهروندی آمریکا  و دیگر شرکای ما یک جلسه استماع 4 روزه از طریق ویدیو کنفرانس برای موضوع آزادی اضطراری صدها نفر مانند آقای بیلی برگزار شد.  دو دکتر عمومی و یک زندانی سابق و همینطور یکی از زندانبانان زندان دالاس که به او گفته شده بود ماسک نزند، زیرا ماسک زندانی‌ها را «می ترساند» و ویکیویا بیلی، همگی در این استماع شهادت دادند. ما درصدد گرفتن حکمی بودیم که زندان را وادار به رعایت خط مشی های بهداشت عمومی کرده و آزاد کردن بیشتر افراد آسیب پذیر کند.

همه وکلا، شاهدان و کارکنان اجازه یافتند در این استماع غیرمعمول، طولانی و همراه با جزئیات فراوان آنهم از خانه هایشان در شرایط انزوای اجتماعی شرکت کنند. تا امروز موکلان ما هنوز در تخت های دوطبقه با ارتباطات زیاد و غیر کنترل شده باقی مانده اند. هفته گذشته دادگاه فدرال بدون هیچ توضیحی، درخواست اضطراری ما را رد کرد. ما هنوز منتظر توضیح این حکم هستیم.

جنگ برای مسئولیت پذیر کردن مقامات و وادار کردن آنها به مقابله با این فاجعه بهداشت عمومی و حقوق بشری ادامه دارد و ما همچنان این پرونده را در دادگاه های سراسر کشور دنبال می کنیم. خانواده هایی ماننده بیلی ها به ما متکی هستند.